Polonia ma lepsze spojrzenie na politykę polską niż nasi rodacy w kraju. A to dlatego, że Polonia mając własne środki przekazu, zwłaszcza w dużych aglomeracjach, takich jak choćby Chicago, nie jest poddawana dzień i noc praniu mózgu tych „ogłupiarek”, które w Polsce tworzą coraz bardziej zwarty front propagandowy zarówno media publiczne, jak i prywatne. Polonusom nie mieści się w głowie, żeby media publiczne zarządzane były przez partie polityczne, bo to stanowi zaprzeczenie istoty mediów, jako publicznych, a tym samym zobowiązanych do obiektywności i reprezentatywności. Wystarczy opuścić kraj choćby na tydzień, by uświadomić sobie, że mamy do czynienia z ręcznym sterowaniem, że dziennikarze coraz bardziej stają się tubami propagandowymi określonych partii doprowadzając własny zawód i sumienie do zwyrodnienia. Jeśli tak jest, to tym bardziej osoby głodne wiadomości i polemik powinny korzystać tylko z mediów nie podlegających centralnemu zarządzaniu.

W polonijnych mediach chicagowskich porusza się dziś swobodnie szereg tematów, których w Polsce nie uświadczy się ani na antenie radia czy telewizji, ani na łamach gazet. Czymś normalnym jest tu mówienie o życiu religijnym, bo ono stanowi integralną część życia polskiego. Czymś „zwykłym” jest mówienie o patriotyzmie, bo Polak jeśli jest Polakiem, nie może nie być patriotą. Czymś codziennym jest komentowanie skandalicznych wręcz wystąpień i zachowań władz polskich, z prezydentem i premierem na czele. Na tym polega demokracja, że można i należy o tym, co bulwersujące mówić publicznie, ale zachowując odpowiedni poziom kultury wypowiedzi. U nas demokracja polega na tym, że do głosu dopuszczane są głównie osoby związane z ośrodkami władzy, a ich niska kultura wypowiedzi przekracza wielokrotnie barierę dźwięku. Ale mając monopol medialny odbierają nie tylko innym prawo głosu w ramach debaty publicznej, ale również odbiorcy nie mając skali porównawczej myślą, że tak właśnie ma być i że taka jest Polska.

Otóż Polska taka nie jest! Prawdziwa Polska jest nieporównywalnie ciekawsza, bogatsza i piękniejsza. A gdy weźmiemy pod uwagę Polonię, to spotkamy tu ludzi, którzy są namacalnym dowodem na to, że można w życiu wiele osiągnąć i w sensie zawodowym, i w sensie finansowym, pozostając w duszy Polakiem, człowiekiem prawym i szlachetnym, wrażliwym i dzielnym. Bo emigracja choć niejednokrotnie wiąże się z ciężko zdobytym chlebem, to jednak otwiera wielkie pole aktywności, niejako zmusza do niej, bo na obczyźnie trzeba dawać sobie radę, przedzierać się, przebijać, zdobywać to, co wydaje się początkowo niemożliwe. W ten sposób ludzie twardsi wyrabiają w sobie siłę charakteru, która skierowana na dobre cele, przynosi piękne owoce.

Emigracja leczy z obcego nam ideowo i mentalnie socjalizmu, który wszystko obiecuje rozbrajając człowieka z ambicji zdobywania samodzielności. Człowiek zamiast uparcie dążyć do celu, czeka aż państwo mu coś da. A państwo mając do czynienia ze społeczeństwem rozhartowanym i miękkim, owszem, daje, ale wypowiadane ustami rządzących polityków puste obietnice. Ludzie to kupują, bo już są bezsilni, bo już sami nie potrafią walczyć o swoje. I w ten sposób tworzy się symbioza politycznych naciągaczy z bezradnym społeczeństwem.

Kiedy z Panem Stanisławem wyruszamy jachtem na jezioro Michigan, a czarne wieżowce „downtown” błyszczą w porannym słońcu, mamy czas na rozmowę. Opowiada mi o tym, jak po wojnie musiał ukrywać się „w lesie”, bo komuniści polowali na Polaków, chcąc ich uwięzić lub pozabijać. Zabijali setkami, tysiącami, jak zwierzynę łowną. Musiał więc uciekać. Takich jak on uciekły setki, tysiące. To byli ludzie odważni, z charakterem. Nie mogli pracować dla Polski, a w Polsce nie można ich było spotkać. A oni byli, zachowując pamięć i ciągłość takiej polskości, której urok jaśnieje po dziś dzień. Zimą – mówi pan Stanisław – popłynę na Karaiby, tam jest taniej i cieplej. Spotkam kolegów, choć nie wszystkich, bo wielu z nich już odeszło. Wyszliśmy z portu, umilkły silniki, podniesiono żagle, a na samej górze załopotał biały orzeł.