Angielskie słowo „gender” w początkach XX w. oznaczało tylko rodzaj gramatyczny. A więc gender to po polsku rodzaj. I tak w zasadzie powinno się tłumaczyć na polski to zjawisko. Jeżeli jednak takiego tłumaczenia nie ma, a pozostawiono słowo angielskie, to właśnie po to, by niejako zatrzeć ślady manipulacji semantycznej, jaka później się dokonała, by słowo to było samo w sobie dla obszaru nieanglojęzycznego nieczytelne. W takim razie musimy się bliżej przyjrzeć owej semantycznej transformacji.

W roku 1955 John Money, seksuolog, przyjął pacjentów, którzy skarżyli się na to, że ich poczucie psychiczne własnej płci jest różne od płci biologicznej. A więc mężczyzna czuł się kobietą, a kobieta czuła się mężczyzną. Wtedy Money uznał, że należy odróżnić jedną płeć od drugiej i przydzielić im inne nazwy: płeć biologiczną określił mianem „biological sex”, a ową płeć psychiczną właśnie mianem „gender”. Ten zabieg zastosowania różnych nazw był o tyle łatwy, że już wcześniej gender jako rodzaj gramatyczny był luźno związany z płcią biologiczną. Przecież w gramatyce rodzaj przypisuje płeć przedmiotom nieożywionym: lampa jest rodzaju żeńskiego, choć płci biologicznej w ogóle nie posiada. W takim razie analogicznie płeć na poziomie poczucia psychicznego może być różna od płci biologicznej. Ta płeć psychiczna to gender.